Japonya'da şu günlerde yaşanan Nükleer Santrale ilişkin krize rağmen, ülkemizde halen nükleer santral yapımı ile ilgili ısrarlar devam ediyor. Buna paralel, karşıt görüşler de son sürat devam ediyor tabii.
Greenpeace'in
"Türkiye Nükleer İstemiyor" kampanyası da bunlardan biri.. Bu harekete yerinizden hiç kalkmadan bile destek verebilirsiniz..ve lütfen verin..
Depremler ilk kez olmuyor, bunu en iyi bilen ülkelerden biriyiz, buna rağmen hiçbir köklü çalışma, halkı bilinçlendirme.. vs gibi aksiyonlar alınmıyor. Depremden sonra belki 1 yıl bilinçlendirme başlar gibi olduysa da, şu anda hepimiz rahatız.. Şimdi yaşanan bu rahatlık, ciddi bir durumla karşı karşıya kaldığımızda kaos olarak başgösteriyor. Depremin yarattığı zarardan daha çoğunu depremden sonra birbirimize verebiliyoruz..
Japonya yıllar öncesinden konunun farkında ve bilinçli bir toplum olmasına rağmen, nükleer tehlike ile başa çıkmakta zorlanıyor. Toplu ölümler, su ve besin zincirinin büyük zarar görmesi söz konusu..
Bugün dünya üzerinde 436 nükleer reaktör bulunuyor. Yapımına 13 ülkede devam edilen 56 reaktörünse 12 tanesinin inşaası, 20 yıldan uzun süredir devam ediyor. Son 20 yılda Batı'da inşaasına başlanan reaktör sayısı sadece 2.
Getirisi olabilir, ama götürü ihtimali bu kadar yüksek bir aksiyonun alınmasıyla ilgili gözü kapalılık beni ürkütüyor.
Nükleer Enerji ile ilgili daha fazla bilgi için Greenpeace'in sitesini incelemenizi öneririm..
Nisan ayında hemen hemen her haftasonu var Anadolu Ateşi'nin dans gösterisi. Şubat ayında Lütfi Kırdar Gösteri Merkezindekine gitmiştik eşimle. Gösteriyi beğendim ancak organizasyonla ilgili ufak bir uyarım olacak; biletler numaralı olmadığı için salonda kendinize bir yer kapmanız gerekiyor. Yani sakın son anda gitmeyin, balkonda ya da sahneyi tam göremediklerini düşündüğüm yan taraflarda oturmak zorunda kalabilirsiniz. Biz erken gittiğimiz için güzel bir yerde oturduk ve gösterinin keyfine vardık. Benim gibi daha önce hiç izlemediyseniz, kesinlikle gidin bi görün derim..
Kim olduğunu bildiğim ancak detaylı hayat hikayesinden bihaber olduğum Füreya Koral’ı anlatıyor kitap. Kadın ruhunun derinliklerini anlatan, zorluklar karşısaında mücadeleden hiç vazgeçmeyen, pes etmeyen başarılı bir kadının biyografisi niteliğinde. Füreya ve onun hayatından geçen insanları okudukça tanıyor, tanıdıkça bir başka gözle değerlendirme fırsatı buluyorsunuz. Halikarnas Balıkçısı (dayısı), Kılıç Ali (eşi) ve Atatürk’le ilgili kısımlarını okurken tarih kitaplarında göremediğiniz birçok özel anıya da tanık oluyorsunuz. Kesinlikle bir fırsatını bulup okumanızı tavsiye ederim. 
Kısaca Füreya Koral'dan da bahsetmek isterim bu vesile ile.. Ansiklopedik bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Ben daha çok okuduğumdan anladığım ve sonrasında merak edip araştırdığım Füreya'yı anlatmak istiyorum. Çoğu insan için yıkım olabilecek bir hastalık verem.. Ama o hastalığını hayatının dönüm noktası haline getirmiş ve onu faydaya çevirmiş bir kadın. 
Sinema konusuna dalmışken, Mart ayında gösterime girecek bir Türk filminden daha bahsetmek istiyorum. Çınar Ağacı.. İzlemek istediğim filmler arasına eklendi bile bu film. Senaryosunu Handan İpekçi'nin yazdığı sevgiyi, hüznü, yalnızlığı, aşkı, kızgınlıkları ve affedişi anlatan bu güzel film 18 Mart'ta gösterime girecek. 4 çocuk annesi olan emekli öğretmen Adviye hanım'ın biraz muzip, biraz huysuz kişiliği çocuklarının hayatlarını zorlaştırıyor gibi görünsede torunları üzerinde olumlu etkilere sahip bir anneannedir. İki ayda bir evden eve taşınan çiçekler, plaklar, bir sandık ve gramafon ve iki ayda bir buluşulan Çınar Ağacının gölgesi.. İzlenilesi, sımsıcak bir film gibi geldi bana, umarım izleyince de aynı zevki tadabilirim :)
